Ik kreeg -heel lief- van één van mijn studenten aan de Kraaybeekerhof een Potje met een Snotje cadeau. Het bleek de mij nog onbekende ‘Jun’ te zijn.
In het begeleidende schrijven dat om haar nek hing staat dat Jun alleen maar groene of witte thee drinkt en uitsluitend honing eet.
Wat een 5-sterren kapsoneslijer zeg, daar gaan we natuurlijk gelijk korte metten mee maken. Er is hier in huis er maar één met diva-gedrag en dat ben ik en daar duld ik geen concurrentie in.
Toch maar Sandor Katz ‘the Art of Fermentation’ er op nageslagen:
‘Jun is a culture similar to kombucha, made using honey rather than sugar, which gives it a lovely, distinctive flavor. Jun also seems to mature a little faster than kombucha, and to remain active at lower temperatures. Otherwise the process is exactly the same as kombucha, substituting honey for sugar. The lack of credible information on the history of jun leads me to the conclusion that it is a relatively recent divergence from the kombucha family tree. Some websites claim that it comes from Tibet, where it has been made for 1,000 years; unfortunately, books on Tibetan food, and even a specialized book on Himalayan ferments, contain no mention of it. Whether or not jun has a 1,000-year-old history, it is quite delicious. The culture is somewhat obscure and hard to find, but its epicenter seems to be the Pacific Northwest, where the Eugene, Oregon–based Herbal Junction Elixirs produces it commercially.’
Ahum, toch een chique honing consumerende gast zo te lezen…. Ik doe al eerbiedig een stapje naar achteren.
Van verder onderzoek word ik niet veel wijzer, behalve dat het een drank is die verborgen gaat onder een sluier van mystiek, mythe en dat het een oud spiritueel elixir is.
Kijk, dan ben je bij mij toevallig wel aan het goede adres. fermenPeer bijt in het stof, laat zijn weerstand onmiddellijk los en maakt een diepe buiging naar Diva Jun en vraagt haar nederig of ze witte of groene thee wenst en welke biologische honing ik daar bij mag serveren.
